Το μηνιγγίωμα είναι ένας όγκος εγκεφάλου, που προέρχεται από τις μήνιγγες (δηλ. τα περιβλήματα γύρω από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό).
Ένα μικρό μηνιγγίωμα δεν δίνει συνήθως συμπτώματα και μπορεί να είναι τυχαίο εύρημα πχ σε μία αξονική που έγινε μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι
Κ. Κωσταβάρας, Νευροχειρουργός ΙΑΤΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ
Σε γενικές γραμμές είναι καλοήθης όγκος, δηλ. αναπτύσσεται αργά και δεν εισχωρεί στον εγκέφαλο, απλά τον απωθεί. Υπάρχουν σπάνιες περιπτώσεις όπου το μηνιγγίωμα έχει κακοήθεις χαρακτήρες δηλ. διεισδύει στον εγκέφαλο και αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς.
Το μηνιγγίωμα συναντάται πιο συχνά σε γυναίκες μέσης ηλικίας. Ωστόσο μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, ακόμα και στα παιδιά.
Το μηνιγγίωμα εκδηλώνεται με:
• νευρολογικά συμπτώματα, ανάλογα με την περιοχή του εγκεφάλου την οποία πιέζει πχ αδυναμία στο χέρι ή στο πόδι, ελάττωση της όρασης, δυσκολία στην ομιλία κλπ
• γενικά συμπτώματα ενός όγκου εγκεφάλου πχ πονοκέφαλο, ζάλη, εμετό
• ψυχικές διαταραχές, αν βρίσκεται σε περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει το συναίσθημα και την προσωπικότητα, όπως πχ τα μηνιγγιώματα του μετωπιαίου λοβού
• επιληπτικές κρίσεις, είτε γενικευμένες είτε εστιακές.
Το μηνιγγίωμα μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο υπάρχουν οι μήνιγγες δηλ και στον εγκέφαλο και στο νωτιαίο μυελό (πιο σπάνια).
• στις περισσότερες περιπτώσεις το μηνιγγίωμα παρουσιάζεται σποραδικά, δηλ. δεν υπάρχει κληρονομικότητα.
• το μηνιγγίωμα είναι συχνότερο στις γυναίκες, άρα φαίνεται ότι παίζουν κάποιο ρόλο οι γυναικείες ορμόνες.
• η ακτινοθεραπεία, αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης του μηνιγγιώματος.
• τέλος, υπάρχει το πολύ σπάνιο σύνδρομο της νευροϊνωμάτωσης τύπου 2, όπου εμφανίζονται πολλοί όγκοι του νευρικού συστήματος, μεταξύ των οποίων και το μηνιγγίωμα.
Η διάγνωση γίνεται με την αξονική και τη μαγνητική τομογραφία.
Η αντιμετώπιση του μηνιγγιώματος μπορεί να είναι:
1. παρακολούθηση: έλεγχος σε τακτά χρονικά διαστήματα με μαγνητική τομογραφία χωρίς κάποια άλλη παρέμβαση. Επιλέγεται σε μικρού μεγέθους μηνιγγιώματα, όταν δεν υπάρχει αύξηση με την πάροδο του χρόνου και ο ασθενής δεν έχει νευρολογικά συμπτώματα.
2. στερεοτακτική ακτινοχειρουργική: δεν αντιμετωπίζει άμεσα τον όγκο, απλά του στερεί την αιμάτωση (την τροφοδοσία). Σε μεγάλο βαθμό (αλλά όχι πάντα) επιτυγχάνει αναστολή της ανάπτυξης του όγκου. Η μέθοδος επιλέγεται για μικρά μηνιγγιώματα σε πολύ «δύσκολες» περιοχές του εγκεφάλου. Επίσης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί όταν ένα μηνιγγίωμα υποτροπιάσει μετά από τη χειρουργική επέμβαση. Τέλος, είναι λύση ανάγκης σε πολύ ηλικιωμένους ασθενείς, που δεν μπορούν να υποβληθούν σε χειρουργείο
3. χειρουργική αφαίρεση: είναι η πιο σίγουρη μέθοδος ριζικής αντιμετώπισης του μηνιγγιώματος. Η μέθοδος επιλέγεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Έχει επιπλοκές, αλλά λιγότερες σε σύγκριση με την χειρουργική αφαίρεση. Το σημαντικότερο μειονέκτημά της είναι ότι δεν αφαιρείται ο όγκος, αλλά αναστέλλεται η ανάπτυξή του. Τα αποτελέσματά της φαίνονται μετά από μήνες (δηλ. δεν είναι άμεσα όπως στη χειρουργική επέμβαση). Επίσης, το μηνιγγίωμα συχνά συρρικνώνεται, ωστόσο παραμένει ουσιαστικά στη θέση του και μπορεί να προκαλεί επιληπτικές κρίσεις κ.ο.κ.
Το σωστό είναι να αφαιρεθεί το μηνιγγίωμα εκείνο που προκαλεί συμπτώματα. Αν ο ασθενής δεν έχει συμπτώματα, επιλέγεται η παρακολούθηση.
Είναι η κρανιοτομία και η αφαίρεση μηνιγγιώματος.
Θα πρέπει να επισκεφθείτε ένα Νευροχειρουργό.